کاهش شنوایی به تدریج با افزایش سن رخ می دهد. تقریبا نیمی از افراد بالای 65 سال تا حدی دچار کم شنوایی هستند. افزایش سن و قرار گرفتن در معرض صداهای بلند هر دو باعث کاهش شنوایی می شوند. عوامل دیگر، مانند جرم گوش زیاد، می تواند به طور موقت میزان شنوایی گوش ها را کاهش دهد. حلزونی داخل گوش به نام حلزون گوش شامل موهای کوچکی است که به عنوان استریوسیلیا شناخته می شوند. این موها ارتعاشات را از امواج صوتی به سیگنال های عصبی تبدیل می کنند که عصب شنوایی شما به مغز شما منتقل می کند. قرار گرفتن در معرض صداهای بلندتر از 85 دسی بل می تواند به این موها آسیب برساند. کاهش شنوایی یک وضعیت تهدید کننده زندگی نیست ، اما اگر به درستی مدیریت نشود ، می تواند در توانایی شما در برقراری ارتباط اختلال ایجاد کند. به خواندن ادامه ی مطلب که همکاران ما در آزمایشگاه نیکو برای شما آماده کرده اند ادامه دهید تا بدانید چه چیزی باعث کاهش شنوایی می شود ، چگونه می توانید از آن جلوگیری کنید و اگر در حال حاضر با آن روبرو هستید ، گزینه های درمانی خود را بشناسید.
انواع کم شنوایی چیست؟
- کم شنوایی خفیف. کاهش شنوایی بین 26 تا 40 دسی بل.
- کم شنوایی متوسط. کاهش شنوایی بین 41 تا 55 دسی بل.
- کاهش شدید شنوایی. از دست دادن شنوایی بیش از 71 دسی بل.
چه عواملی باعث کاهش شنوایی می شود؟
- وراثت
- بیماری هایی مانند عفونت گوش و مننژیت
- ضربه
- داروهای خاص
- قرار گرفتن طولانی مدت در معرض صدای بلند
- پیری
- لخته‌های خونی که به رگ‌های کوچک تغذیه‌کننده عصب شنوایی می‌روند.
- مولتیپل اسکلروز (ام.اس)
- سیفلیس
- اختلالات انعقاد خون
- عفونت ویروسی مثل اوریون
دو نوع اصلی کم شنوایی وجود دارد. یکی زمانی اتفاق می افتد که گوش داخلی یا عصب شنوایی آسیب ببیند. این نوع معمولاً دائمی است. نوع دیگر زمانی اتفاق می افتد که امواج صوتی نمی توانند به گوش داخلی برسند. جمع شدن جرم گوش، مایع یا سوراخ شدن پرده گوش می تواند باعث ایجاد آن شود. درمان یا جراحی اغلب می تواند این نوع کم شنوایی را اصلاح کند.
علائم و نشانه های کم شنوایی چیست؟
- اختلال در گفتار
- مشکل در درک کلمات، به ویژه در برابر سر و صدای پس زمینه یا در میان جمعیت
- مشکل در شنیدن
- مکرراً از دیگران میخواهند آهسته تر، واضح تر و بلندتر صحبت کنند
- نیاز به افزایش صدای تلویزیون یا رادیو
- کناره گیری از مکالمات
- اجتناب از برخی فعالیتهای اجتماعی
چه زمانی برای کم شنوایی باید به پزشک مراجعه کنیم؟
در صورت از دست دادن ناگهانی شنوایی، به ویژه در یک گوش، بلافاصله باید به دنبال مراقبت های پزشکی بود.
شما چگونه می شنوید؟
برای درک چگونگی بروز کم شنوایی، ابتدا می توان نحوه شنیدن را درک کرد.
گوش از سه ناحیه اصلی تشکیل شده است: گوش خارجی، گوش میانی و گوش داخلی. امواج صوتی از گوش خارجی عبور می کنند و باعث ایجاد ارتعاش در پرده گوش می شوند. پرده گوش و سه استخوان کوچک گوش میانی ارتعاشات را هنگام حرکت به گوش داخلی تقویت می کنند. در آنجا ارتعاشات از طریق مایعی که در ساختار حلزونی شکل در گوش داخلی قرار دارد، عبور می کنند.
هزاران تار موی ریز به سلول های عصبی حلزون چسبیده است که به ارتعاشات صوتی و سیگنال های الکتریکی که به مغز منتقل می شوند کمک می کند. مغز این سیگنال ها را به صدا تبدیل می کند.
علل کاهش شنوایی چیست ؟
علل کاهش شنوایی عبارتند از:
آسیب به گوش داخلی: افزایش سن و قرار گرفتن در معرض صدای بلند ممکن است باعث فرسودگی موها یا سلول های عصبی حلزون گوش شود که سیگنال های صوتی را به مغز ارسال می کنند. وقتی این موها یا سلولهای عصبی آسیب ببینند یا از بین بروند، سیگنالهای الکتریکی به اندازه کافی منتقل نمی شوند و کاهش شنوایی رخ می دهد.
در این حالت لحن های تندتر ممکن است برای فرد بی صدا شوند. یا ممکن است انتخاب کلمات در برابر نویز پس زمینه برای او دشوار شود.
ایجاد تدریجی جرم گوش: جرم گوش می تواند کانال گوش را مسدود کرده و از هدایت امواج صوتی جلوگیری کند. برداشتن جرم گوش می تواند به بازگرداندن شنوایی کمک کند.
عفونت گوش و تومورهای غیرطبیعی استخوان: در گوش خارجی یا میانی، هر یک از این موارد می تواند باعث کاهش شنوایی شود.
پارگی پرده گوش (سوراخ شدن غشای تمپان): انفجارهای شدید سر و صدا، تغییرات ناگهانی فشار، فشار دادن پرده گوش با یک شیء و عفونت می تواند باعث پارگی پرده گوش شود و بر شنوایی تأثیر بگذارد.
عوامل خطر در بروز کم شنوایی:
عواملی که ممکن است به موها و سلول های عصبی گوش داخلی آسیب برساند یا منجر به از بین رفتن آنها شود عبارتند از:
سالخوردگی: تخریب ساختارهای گوش داخلی با گذشت زمان رخ می دهد.
صدای بلند: قرار گرفتن در معرض صداهای بلند می تواند به سلول های گوش داخلی آسیب برساند. صدمه می تواند در تماس طولانی مدت با صداهای بلند، یا در اثر انفجار کوتاه سر و صدا، مانند شلیک گلوله ایجاد شود.
وراثت: ترکیب ژنتیکی ممکن است شما را مستعد آسیب گوش در اثر صوت یا خرابی ناشی از افزایش سن کند.
صداهای شغلی: مشاغلی که سر و صدای بلند بخشی منظم از محیط کار است، مانند کشاورزی، ساخت و ساز یا کارخانه، می تواند منجر به آسیب داخلی گوش شود.
صداهای تفریحی: قرار گرفتن در معرض صداهای انفجاری، مانند اسلحه گرم و موتورهای جت، می تواند باعث کم شنوایی فوری و دائمی شود. سایر فعالیتهای تفریحی با سر و صدای خطرناک شامل موتورسواری، نجاری یا گوش دادن به موسیقی با صدای بلند است.
برخی داروها: داروهایی مانند آنتی بیوتیک جنتامایسین، سیلدنافیل (ویاگرا) و برخی داروهای شیمی درمانی، می توانند به گوش داخلی آسیب برسانند. در صورت مصرف دوزهای بسیار زیاد آسپرین، سایر مسکن ها، داروهای ضد مالاریا یا دیورتیک های حلقه ای، اثرات موقتی بر شنوایی - زنگ در گوش (وزوز گوش) یا کاهش شنوایی ایجاد می شود.
برخی بیماریها: بیماریهایی که منجر به تب بالا می شود، مانند مننژیت، ممکن است به حلزون گوش آسیب برساند.
عوارض کم شنوایی چیست؟
کاهش شنوایی می تواند تأثیر قابل توجهی بر کیفیت زندگی داشته باشد. افراد مسن مبتلا به کم شنوایی ممکن است احساس افسردگی کنند. از آنجا که کم شنوایی می تواند مکالمه را دشوار کند، برخی از افراد احساس انزوا می کنند. از دست دادن شنوایی همچنین با اختلال شناختی و زوال عقل همراه است.
مکانیسم تعامل بین کاهش شنوایی، اختلال شناختی، افسردگی و انزوا به طور فعال مورد مطالعه قرار گرفته است. تحقیقات اولیه نشان می دهد که درمان کم شنوایی می تواند تأثیر مثبتی بر عملکرد شناختی، به ویژه در حافظه داشته باشد.
چگونه از کم شنوایی پیشگیری کنیم؟
از گوش های خود محافظت کنید. محدود کردن مدت و شدت قرار گرفتن در معرض سر و صدا بهترین محافظت است. در محل کار، گوش گیرهای پلاستیکی می توانند از گوش ها در برابر سر و صدای مخرب محافظت کنند.
شنوایی خود را تست کنید. اگر در محیطی پر سر و صدا کار می کنید، به طور منظم انجام آزمایش های شنوایی را در نظر بگیرید. اگر کمی شنوایی خود را از دست داده اید، می توانید اقدامات لازم را برای جلوگیری از کاهش بیشتر انجام دهید.
از تفریحات پرخطر خودداری کنید. فعالیتهایی مانند شکار، استفاده از ابزارهای برقی یا گوش دادن به کنسرتهای راک می تواند به مرور به شنوایی شما آسیب برساند. استفاده از محافظ های شنوایی می تواند از گوش ها محافظت کند. کاهش صدای موسیقی نیز مفید است.
تشخیص کم شنوایی:
آزمایشات تشخیص کم شنوایی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
معاینه: پزشک به دنبال علل احتمالی کاهش شنوایی مانند جرم گوش یا التهاب ناشی از عفونت در گوش می گردد. پزشک همچنین به دنبال علل ساختاری مشکلات شنوایی خواهد بود.
آزمایشات غربالگری عمومی: پزشک ممکن است از تست زمزمه استفاده کند و از شما بخواهد که یک گوش خود را در یک زمان ببندید تا ببینید چقدر کلماتی را که در حجم های مختلف گفته می شوند را، می شنوید.
تست های شنوایی مبتنی بر اپلیکیشن های تلفن همراه: می توانید خودتان آنها را در تلفن همراه خود برای تست کم شنوایی استفاده کنید.
آزمایش های شنوایی سنجی: در طول این آزمایشات دقیق تر که توسط متخصص شنوایی سنجی انجام می شود، شما از هدفون استفاده می کنید و صداها و کلمات را در هر گوش می شنوید. هر کلمه در سطوح ضعیف تکرار می شود تا کم صدا ترین صدایی را که می شنوید را تشخیص دهید.
درمان کم شنوایی:
رفع انسداد ایجاد شده با جرم گوش یا موم: انسداد جرم گوش یک علت برگشت پذیر کاهش شنوایی است. پزشک ممکن است با استفاده از ساکشن یا یک ابزار کوچک که حلقه ای در انتهای آن است، جرم گوش را تخلیه کند.
روشهای جراحی: برخی از انواع کم شنوایی را می توان با جراحی درمان کرد، از جمله ناهنجاری های پرده گوش یا استخوان های شنوایی. اگر عفونت مکرر با مایع وجود داشته باشد، پزشک ممکن است لوله های کوچکی را که به تخلیه مایع گوش کمک می کند، در گوش قرار بدهد.
سمعک: اگر کم شنوایی به دلیل آسیب به گوش داخلی شما باشد، سمعک می تواند مفید باشد. یک متخصص شنوایی سنجی می تواند مزایای بالقوه سمعک را با شما در میان بگذارد و برای شما یک دستگاه مناسب بسازد.
کاشت حلزون گوش: اگر کم شنوایی شدیدتری دارید و از سمعک های معمولی سود محدودی می برید، ممکن است کاشت حلزون یک گزینه باشد. برخلاف سمعک که صدا را تقویت می کند و آن را به مجرای گوش هدایت می کند، ایمپلنت حلزونی قسمت های آسیب دیده یا غیر فعال گوش داخلی را دور زده و مستقیماً عصب شنوایی را تحریک می کند.
منابع: